Sinds wanneer is het normaal dat anderen voor mij bepalen hoe ik mijn leven moet leiden? Dat mensen via bepaalde maatschappelijke maatstaven willen leven moeten ze lekker zelf weten, maar ik kies graag zelf die maatstaven uit en laat ze liever niet bepalen door de maatschappij. Het is zo vermoeiend om continue te moeten uitleggen waarom jij bepaalde keuzes maakt. Vooral als deze keuzes dus afwijken van wat het grootste gedeelte van de samenleving doet. En hoewel ik altijd zeg; ‘zeg nooit nooit’, weet ik toch wel vrij zeker; IK WIL GEEN KINDEREN!
Begrijp me niet verkeerd, ik vind kinderen best wel leuk. Sommige dan, die goed afgerichte die niet huilen en schreeuwen en hun snot overal aan afsmeren. Ik heb ook leiding gegeven bij scouting aan meiden van 7 t/m 10 jaar en dat was echt een hele leuke tijd in mijn leven. Ik heb dat jaren met heel veel plezier gedaan. Het allerleukste ervan was dat het niet mijn eigen kinderen waren, dat ik gewoon even ‘oppas’ was en op kampen een soort ‘inval-moeder’. Dat ging me prima af.
Het probleem ligt ook niet zo zeer bij jonge meiden, die zijn over het algemeen best relaxed. Heb je jongens van die leeftijd dat wordt het al weer wat ingewikkelder, maar ook die zijn nog redelijk te doen. Ze kunnen zelf hun brood smeren, zich aankleden en zichzelf afvegen op de wc. Dat betekend dat ik dus ook gewoon ongestoord mijn kop thee kan opdrinken zonder continue als een sloof achter zo’n kind te moeten aanhollen.
Nee, het zijn vooral baby’s waar ik werkelijk niets van snap. Dat ligt daar zo hulpeloos in een wiegje, spastische bewegingen te maken. Ik word al moe als ik er alleen al naar kijk. En toch, ik snap het best hoor. Ik ben geen ongevoelig mens, integendeel zelfs. Ik snap best dat vrouwen zielsgelukkig worden als ze naar hun zwangere buik kijken, of hun kersverse kindje in hun armen wiegen. Het is ook ongelooflijk schattig en mooi en bijzonder. Zoveel liefde dat je kunt geven aan iets wat van jullie is. Ik snap het best…
En ik ga ook niet ontkennen dat ik wel eens kriebeltjes voel. Bijvoorbeeld wanneer ik een gezinnetje lekker zie picknicken op het strand of als ik naar mijn eigen jeugdfoto’s kijk en bedenk dat ik het geweldig heb gehad en dat het altijd zo gezellig was met zijn vieren (pa, ma, zusje en ik). Ik heb ook wel een onverklaarbare gevoelens in mijn baarmoeder gevoeld die niets met ongesteldheid te maken hadden, maar blijkbaar met een soort baardrang, als je het zo mag noemen als er geen weeën aan te pas komen.
Inmiddels begin ik ook wat over mijn baby angst heen te komen. Om mij heen krijgen mensen nu ook kinderen en dan kom je ze toch wat vaker tegen die baby’s. En eigenlijk is het allemaal wel prima te doen. (Maar een luier verschonen gaat me echt te ver!). Het is ook heel leuk om te zien hoe die mini mensjes allemaal dingetjes leren en je na gaan doen enzo. Ik snap het echt wel.
Maar, er is meer dan dat warme zoetsappige gedoe.
Ten eerste heb je een uitgewoonde kut die (ook al zeggen moeders van niet) nooit meer hetzelfde wordt en met een beetje pech heb je ook nog eens extra vetjes en striemen op je lichaam waar je maar heel moeilijk weer van af komt. Misschien klinkt dat als heel iets kleins voor kersverse moeders, maar voor mij is dat toch wel een dingetje. Daarnaast is het feit dat je niet meer de persoon bent in het leven van je partner waar hij het meeste van houdt. Dat klinkt misschien ook heel egoïstisch, maar ik moet er niet aan denken dat ik wordt ingeruild voor een klein mini mensje dat nog niet eens kan praten. Natuurlijk is dat dan ook mijn grote liefde geworden, maar dat wil ik dus niet. Ik wil niet dat de verhouding verschuift tussen vriendlief en mij. Ik ben blij zoals het nu is. Zo’n baby zet toch de boel op stelten en hoewel ik weet dat vriendlief en ik tot in den eeuwigheid alles kunnen verslaan wat maar op ons pad komt… ik weet niet of ik wel zin heb om zo’n obstakel zelf uit te gaan lokken. Maar de allerbelangrijkste reden is nog wel; je komt er nooit meer vanaf. Sowieso moet je minimaal 18 jaar lang de ‘moeder-rol’ op je nemen en daar pas ik voor. Ik wil best eventjes voor een kindje zorgen hoor, gewoon een middag of desnoods een weekendje. Maar 18 focking jaar? Tering, dat maakt mijn leven compleet anders en daar zit ik niet echt op te wachten.
Oke, en dan ook even eerlijk over erfelijkheid. Ik heb een chronische ziekte. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn kind daar ook mee opzadel. Hoe zielig is dat? Ik zou mezelf dat echt nooit vergeven hoor. Trouwens, en zijn echt heel veel mensen op de wereld, we zijn al zo goed als overbevolkt als je het mij vraagt. Wie ben ik om die wereld nog meer naar de tering te helpen? Zulke geweldige genen heb ik nou ook weer niet denk ik…
Maarja zoals ik in het begin al zei; ‘ik zeg nooit nooit’. Wie weet zijn baarmoeders en eierstokken echt zo verraderlijk en ga ik alsnog voor de bijl. Time will tell….
Wil jij kinderen? Of heb je al kinderen? Zo ja, dan ben ik wel benieuwd waarom?
Het bericht Ik wil geen kinderen! verscheen eerst op LEDIHE.