Het is november 2009. Vriendlief en ik besluiten te gaan verhuizen. Een grote stap, want ons oog is gevallen op een koophuis en daar komt nogal wat geregel bij kijken. Sowieso is verhuizen een stressvolle bedoeling vind ik. Je moet alles inpakken (en het geeft dan gelijk de mogelijkheid om eens goed op te ruimen) en wanneer weet je nou wat je al kunt inpakken of wat je eventueel nog nodig hebt? Vervolgens stonden wij naast onze school en werkdagen tot laat in de avond nog te schilderen en klussen in ons nieuwe huis. Dat breekt een mens op, tenminste, een mens als mij wel, want het liefste zie ik alles perfect verlopen.
Toen begonnen de symptomen, ik kreeg erg last van buikkrampen en had al dagen diarree. Ik vond dit helemaal niet gek, immers ik had een stressvolle periode waarin ook goed eten er regelmatig bij in schoot. Als we straks verhuisd zijn wordt het wel weer beter, ging ik vanuit.
Echter ging het niet beter. Het ging eigenlijk alleen maar slechter. De krampen werden heviger en bij mijn ontlasting begon bloed mee te komen. Het was inmiddels Januari 2010 en we waren al lang en breed verhuisd, dus ik besloot maar eens naar de huisarts te gaan met mijn klachten. Hij beaamde dat het bloed zorgelijk was en liet mijn ontlasting onderzoeken op bacterien en/of schimmels. Niets te vinden.
De klachten ging niet over, het werd zelfs nog erger. Ik begon ook met overgeven en vermagerde sterk.
Nog maar weer even naar de huisarts dan. Ook dit keer beaamde hij dat het niet goed met me ging. ‘Wat wil je dat ik eraan doe?’ vroeg hij. ‘Ehm ja, ik wil gewoon dat die pijn stopt’ zei ik een beetje overrompelt, want DOH! dat lijkt me logisch toch? Mijn huisarts is een hele oude vent die zijn vak overigens niet goed heeft verstaan. Ik dank god op mijn blote knieën dat die man met pensioen is want anders had ik hem zelf werkloos gemept. Anyway, hij kwam met een term. Ik had Colitis Ulcerosa. Ik moest drie keer per dag twee tabletten innemen en dan zou het wel goed komen.
Ik deed braaf wat de man mij had opgelegd en keek het nog even aan. Ik had al heel veel dagen gemist op mijn opleiding en ik begon onrustig te worden. Deadlines duizelden door mijn hoofd maar ik had geen energie om iets aan te pakken. Als een zombie liep ik rond en probeerde ik de afspraken die ik had na te komen.
Het is inmiddels maart 2010. Op een avond, terwijl ik op de bank lag tv te kijken gebeurde er iets wat ik nooit meer ga vergeten. Ik kreeg steken in mijn buik, maar waar deze eerder altijd wel weer wegtrokken, hield het nu niet meer op. Het was intenser als wat ik had gehad en het voelde letterlijk alsof iemand een mes (nee zwaard) in mijn buik aan het steken was. Continue, elke seconde, zonder stoppen. Huilend belde ik mijn moeder op, ik dacht serieus dat ik misschien wel dood zou gaan. Gelukkig bleef mamma rustig en sommeerde me mijn vriend te bellen (die was bij een kameraad op dat moment) en naar het ziekenhuis toe te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Bij de huisartsenpraktijk in het ziekenhuis aangekomen kreeg mijn vriend zelfs nog een standje van de medewerkster dat je niet zomaar binnen kunt komen lopen maar dat we eerst even hadden moeten bellen. Op de achtergrond lag ik letterlijk over de tafel van de pijn. Enfin, daar kwam de dokter. Hij bekeek mijn buik, voelde wat ofzo, eigenlijk weet ik eerlijk gezegd niet zo veel meer van dit bezoek, alleen dat ik enorme dorst had. De pijn was op dat moment nog steeds een steek van een mes iedere seconde, geen moment rust en ik was uitgeput. Ik weet nog wel dat de dokter vroeg; ‘of wil je liever een nachtje hier blijven?’ waarop ik natuurlijk met nee antwoordde, ik ben toch geen oud wijf? Ik kreeg Tramadol mee (een soort lichte morfine) voor tegen de pijn. Thuis aangekomen slikte ik deze pil, om hem vervolgens direct weer uit te kotsen. Zelfs een slok water hield ik niet binnen. Ik bleef maar gal overgeven terwijl de pijn constant doorging.
De pijn begon om 20:00 uur die woensdagavond, op donderdagochtend om 08:00uur was het op eens gestopt. En ja; ik heb dus 12 uur lang zonder enige pijnverlichting elke steek in mijn buik gevoeld. Ik heb ook werkelijk geen idee hoe ik dit heb volgehouden, ik weet wel dat pijn je gek kan maken, aangezien ik rollend, kruipend en lachend elke hoek van de woonkamer heb gezien die nacht.
De dokter in het ziekenhuis had ons geadviseerd om de dag erna naar de huisarts te gaan, dus dat deed ik dan maar. Aangezien ik niet meer in staat was om te rijden bracht een vriendin me erheen. De huisarts had inmiddels een intake gesprek gepland bij een internist voor die aankomende dinsdag. Of ik het nog even kon volhouden tot die tijd? Mijn klomp brak, ‘nee meneer, ik moet nu naar het ziekenhuis, het is niet goed met me’. Die gast is echt gestoord, want ik lag daar met mijn uitgemergelde lichaampje over zijn bureau heen omdat ik niet meer de energie had om rechtop te zitten. Nogmaals, het is dat hij met pensioen is, anders had ik hem werkloos gemept.
Die middag nog ging ik met mijn moeder en een vriendin van haar naar het ziekenhuis. Met een rolstoel werd ik naar de spoed gebracht omdat ik geen energie meer had om te lopen. Er werd bloed afgenomen, een infuus aangelegd en na lang wachten werd besloten dat ik moest blijven. Ik was zwaar ondervoed en uitgedroogd en kreeg via infuus vocht en glucose toegediend. Ik gaf me er maar aan over, geen energie meer om stoer te doen, dan maar een oud wijf. Het was eigenlijk wel heel fijn, ik hoefde niet meer zelf thee te zetten en kon lekker de hele dag in bed liggen (op de 50x per dag dat ik naar de wc moest na dan).
Op vrijdag kreeg ik een darmonderzoek. Er werd vastgesteld dat ik inderdaad Colitis Ulcerosa heb. Echter bestrijd je dit niet met drie keer per dag twee pilletjes. Ik had zo’n grote ontsteking in mijn darm dat ik direct aan de prednison moest. Dit kreeg ik via infuus.
Die vrijdagnacht heb ik nog 1 keer een hel nacht gehad. Ook nu begon het weer om 20:00 uur en duurde het tot de volgende ochtend 08:00 uur. Het met messen in mijn buik steken drama was weer terug. Helaas had de nachtzuster blijkbaar wat beters te doen dan haar werk, dus kreeg ik een paracetamol tegen de pijn, die ik vervolgens weer uitkotste. Gelukkig is dit tot de dag van vandaag de laatste keer geweest dat ik ooit zoveel pijn heb ervaren.
De prednison deed zijn werk en de woensdag erop (dus nog geen week later) mocht ik alweer naar huis. Ik begon weer beter te worden. Ik voelde me goed en hoefde niet meer 50x per dag naar de plee. Na een lange periode van afbouwen van de prednison en het inhalen van mijn gemiste schoolopdrachten kon ik weer beginnen aan een normaal leven. Althans, dat dacht ik, maar dat bleek toch net even iets anders…..
Binnenkort deel 2!
Diclaimer: ik schrijf dit artikel niet om zielig te doen. Het gaat nu hartstikke goed met me en ik wil gewoon mijn verhaal delen. Het overkomt mij helaas nog vaak genoeg dat mensen geen idee hebben wat zo’n ziekte met je kan doen als mens. Ik snap dat het lastig is om te begrijpen aangezien je aan de buitenkant niets ziet, echter heeft het een grote impact op je leven. Met deze artikelen hoop ik iets meer bewustzijn te genereren. Uiteraard is het helemaal oké als je een kritische reactie achterlaat met jou mening, maar ik waardeer het als dat met respect gebeurd. 
Het bericht En dan ben je opeens chronisch ziek // DEEL 1 verscheen eerst op LEDIHE.