Jeetje mina zeg, wat was ik boos afgelopen week. Het was weer zo’n typische herfstmiddag en tijd om Sisi uit te laten. Achter ons huis is een groot bos en daar ga ik altijd met haar naar toe, dus Sisi en ik trotseerden vol goede moed de regen en iedereen was blij. Nog wel… *spannend muziekje*
Aangekomen in het bos ging de riem af, want Sisi is zo voorbeeldig dat ze al sinds de eerste week bij ons zonder problemen los kan lopen. Wel zo fijn voor haar (en ook voor mij), en in het bos is dat gewoon toegestaan. We wandelden lekker door de modderplassen heen en ik draaide een sjekkie. Nog steeds was iedereen blij. Nog wel…
Sisi is voorbeeldig zoals ik net al zei, maar ze heeft het niet zo op andere honden. Dan gaat ze heel hard blaffen en dat naait die andere hond dan weer op, dus sinds kort lijn ik haar steeds eventjes weer aan als we een andere hond tegenkomen zodat ik snel met haar kan doorlopen en ze niemand tot last is. Ze is mijn verantwoordelijkheid toch? Dus ik vind het niet meer dan normaal dat ik ervoor blijf zorgen dat ze in het gareel loopt. Nooit geen problemen. Hetzelfde deed ik die middag. In de verte zag ik een grote zwarte hond (geen idee wat voor ras, maar hij was groot!) rondrennen en ik riep Sisi weer bij me op haar aan te lijnen. Ik was net klaar en wou verder met haar lopen totdat die hond met een noodgang op ons kwam afgerend. Super lief hoor, de hond was speels en wou graag met Sisi donderjagen. Echter Sis had daar niet zoveel zin in en begon te blaffen. Ik probeerde door te lopen in de veronderstelling dat de eigenaar van deze hond de hond wel weer terug zou roepen maar dit gebeurde niet. De hond bleef maar rondjes rennen om mij heen achter Sisi aan. Sisi werd steeds paniekeriger en haar blaf veranderde in een piepende blaf.
Nog steeds geen eigenaar te bekennen…
Sis raakte nog meer in paniek en begon haar tanden te laten zien. Ze gromde niet maar ik heb dit nog nooit bij haar meegemaakt dus ik wist totaal niet wat ik hier mee aan moest.
Oh, kijk, daar komt de eigenaresse (kwam ik dus achter) aangelopen… nee, aangesjokt.. op dr dooie gemakje.
Ik wist het niet meer, ik was bang dat Sisi haar hond zou gaan bijten uit angst en ik deed iets waarvan ik weet dat ik daarmee mijn hond verpest, maar wat moest ik anders?, ik tilde Sisi op. Kom maar veilig bij mij meissie… Maar de hond was zo enthousiast dat ie tegen mij op begon te springen. Ik zat onder de modder want dat beest was bijna net zo groot als ik als het op zijn achterpoten stond. “GODVERDOMMME!” riep ik! “HAAL JE HOND TERUG!”
Mevrouw versnelde haar pas niet… en van roepen had ze ook nog nooit gehoord.
Daar stond ik dan, met mijn meissie in mijn handen, onder de modder en nog steeds een grote zwarte hond die tegen me opsprong. Telkens als ik wegliep rende hij weer achter me aan en sprong van alle kanten tegen me op.
Ah eindelijk, de eigenaresse was er. Ze pakte haar hond bij zijn halsband en wat ze toen zei deed mijn mond open zakken…. “Kom maar, ze wil niet spelen” op de meest zachtaardige toon die je normaal gesproken bij baby’s hanteert. Ze keek me niet aan, geen sorry, niets! Het stoom kwam uit mijn oren. Woedend was ik! Ze liep weg met haar hond en ik riep dr na; ‘” JA, JOU HOND KAN DUS NIET LOS! KUTWIJF!”
Gelukkig was Sisi na het hele voorval weer helemaal relaxed en die rende weer vrolijk verder door het bos, ik echter, ik tril nu nog van woede als ik eraan terug denk. Thank god dat ik mijn sjekkie al had gedraaid…
Het bericht Wat een kutwijf! verscheen eerst op LEDIHE.